Column geschiedenis van De Harmonie

Wie zijn de winnaars in het geval van de geschiedenis van De Harmonie? En door wie wordt deze geschiedenis geschreven?

De Harmonie is de plek waar de vergankelijke vorm van kunst even mag bestaan. Waar mensen met verschillende achtergronden en verhalen even gezamenlijk dezelfde schoonheid mogen ervaren of over dezelfde vraagstukken nadenken. Maar wie zijn dan de winnaars? Zijn dat de artiesten die hier mochten optreden? De bouwploegen die de schouwburg bouwden of de vele verbouwingen mochten doen? De architecten? De oprichters? Het publiek?

We komen dan uit bij een vraag van wie eigenlijk de schouwburg is.
De Harmonie is ooit opgericht als de ontmoetingsplek. Een ontmoetingsplek voor publiek onderling, tussen publiek en kunstenaars, kunstenaars onderling maar vooral ook als plek waar de Leeuwarders hun belangrijke en dierbare hobby’s konden uitoefenen. Van kanariefokvereniging Ons Genoegen tot een toonkunstkoor Concordia. Van groep acht musicals tot een meet & greet met pianisten van wereldniveau.

Misschien zijn het de impact van en herinneringen aan deze ontmoetingen die de geschiedenis van De Harmonie bepalen.

 

Mijn favoriete ontmoeting bij De Harmonie is die met Slava Polunin, van Slava’s Snow Show. Slava is mijn held sinds mijn vijfde. Ergens op die leeftijd besloot ik om een regisseur te worden en hij is mijn leven lang mijn grote inspiratie. Een kunstenaar als Slava (clown is voor mij de hoogste vorm van kunstenaarschap) brengt alles bij elkaar wat podiumkunsten te bieden hebben. In de week dat Slava’s Snow Show bij De Harmonie stond was er een gesprek met hem georganiseerd. Hij vertelde wat anekdotes, over hoe zijn voorstelling ooit tot stand kwam en hij deelde vooral zijn levensvisie. Dat je je alleen met mensen moet omgeven met wie je ook wil knuffelen. En dat er in het leven meer gelachen en geknuffeld mag worden, want waarvoor leven we anders? Simpele woorden. Uitgesproken door iemand die een voorstelling wist te creëren die mensen van alle leeftijden en standen als kleine kinderen een uur lang met ballonnen doet spelen. Een voorstelling die ontroering, een glimlach en verbroedering bij zaal van bijna duizend man toverde – komen die woorden echt aan. In het hectische en geshasde jaar van Culturele Hoofdstad van Europa gaf het me een focus om af en toe gewoon te lachen met mensen om me heen en vooral niet te vergeten genoeg tijd door te brengen met hen met wie ik wil knuffelen.

 

 

Op zondag 8 december bekijken we de geschiedenis van De Harmonie via de ogen van Wessel en Geart de Vries. Dan zijn zij de winnaars die even de geschiedenis mogen vertellen. En iedereen die komt mag over zijn of haar eigen belangrijke herinneringen en ontmoetingen meedenken, en samen met ons de winnaars zijn.