Conny Janssen Danst: "Wat is normaal?"
Wat is eigenlijk normaal? En wie bepaalt dat? In Normality No More van Conny Janssen Danst nemen drie topgezelschappen je mee in een neurodiverse belevingswereld. Grenzen vervagen tussen normaal en vreemd, neurotypisch en neurodivers, toeschouwer en deelnemer. Een oproep tot begrip en inlevingsvermogen voor mensen die de wereld anders ervaren dan de grote massa. Vertrekpunt voor de voorstelling is het klassieke meesterwerk Winterrreise van componist Schubert.
Winterreise is een meesterwerk in de klassieke muziek. Schubert voltooide het in 1827. De hoofdpersoon legt na een afwijzing een eenzame reis af door de sneeuw. Hij voelt zich een buitenstaander en zondert zich af van de samenleving. Choreograaf Davide Bellotta, van Conny Janssen Danst: "We vroegen ons af of de reis echt gebeurd is of in zijn gedachten plaatsvindt. Is deze man echt normaal of gebeurt er ook iets in zijn hoofd? Vanuit die vragen zijn we gaan nadenken over hoe we het kunnen vertalen naar het heden. Zo ontstond het idee om het verhaal te verbinden met het thema neurodivergentie, een onderwerp dat juist nu heel actueel is."
ADHD, autisme dyslexie
Neurodivergentie verwijst naar een andere manier waarop mensen denken, leren of informatie verwerken. Denk bijvoorbeeld aan ADHD, autisme of dyslexie. Davide wilde dit thema benadrukken in de choreografie en tegelijkertijd stereotypering vermijden. "Het was voor mij belangrijk dat het geen stereotype weergave werd, zoals iemand met ADHD die veel rondspringt. Het gaat om wat emotie doet met een persoon en hoe je dat gevoel kunt vertolken in beweging."
Persoonlijke ervaringen
Tijdens de ontwikkeling van de voorstelling schiep Davide een veilige omgeving waarin de dansers zich kwetsbaar en open konden opstellen. "Ik wilde een ruimte bieden waarin niets fout kon zijn. Alles mocht worden geprobeerd. Elke vraag of elk antwoord was waardevol," vertelt hij. Davide vroeg de dansers om terug te gaan naar momenten in hun leven waarin ze zich niet begrepen of geaccepteerd voelden. Vanuit deze persoonlijke ervaringen begonnen ze te improviseren. Op deze manier kregen de dansers het vertrouwen om zichzelf volledig te accepteren en te laten zien wat hen uniek maakt."
Het publiek is niet alleen toeschouwer, maar ook onderdeel van de ervaring. "Het idee is dat je als kijker de emoties samen met de performer ervaart. Hierdoor ga je hopelijk nadenken over neurodivergentie en uitsluiting. Zo is er bijvoorbeeld een scène die verdrietig lijkt, maar die ook grappige of complexe lagen kan hebben. Ik wil het publiek niet dwingen om een specifieke emotie te voelen, alles mag en kan tegelijkertijd gevoeld worden."
