Een bijzondere blik op theater en zorg
Kun je jezelf even voorstellen?
"Mijn naam is Steyn de Leeuwe. Ik ben theatermaker, acteur, komiek en ik maak liedjes. Zeventien jaar geleden studeerde ik af aan de Toneelschool en Kleinkunstacademie in Amsterdam. Sindsdien speel ik in theater- en muziektheatervoorstellingen, en maak ik tegenwoordig ook mijn eigen shows."
Hoe kwam je erbij om als zorgverlener te gaan werken?
"Twee redenen: het was coronatijd, de theaters waren dicht, en ik wilde niet stilzitten. Ik wilde iets doen dat nuttig voelde. Daarnaast had ik altijd al interesse in maatschappelijk werk, mede door vrienden die in de ambulante zorg werkten. Het idee om lekker door de stad te fietsen, langs mensen te gaan en hen te helpen sprak me aan. Ook had ik een existentiële crisis over theater: wie had er eigenlijk wat aan? In de zorg wist ik meteen waarvoor ik het deed: iemand heeft hulp nodig, en ik help hem. Uiteindelijk vond ik een plek en ben ik aan de slag gegaan."
Had je al ervaring in de zorg?
"Ja, in mijn studententijd werkte ik in de thuiszorg en met autistische kinderen. Het werkveld was me dus niet helemaal vreemd."
Waarom besloot je een stuk te schrijven over je ervaringen?
"Ik schreef dingen van me af. Het was eerst niet de bedoeling om er een stuk over te maken. Maar de verhalen die ik meemaakte waren zo mooi, treurig, grappig of heftig, dus ik schreef ze wel op. Ik ontdekte dat ik het leuk vond om meer te schrijven, ook liedjes, fictieve verhalen, rare hersenspinsels en sketches. Langzaam begon het geheel een stuk te worden, deels realistisch, deels fictie. Met hulp van regisseur Titus Tiel Groenestege heb ik het uitgebouwd tot een voorstelling. Het is mijn eerste one-man-show, iets wat ik altijd al wilde, maar nooit durfde. Corona gaf me een duwtje in de rug: als ik het niet nu zou doen, wanneer dan wel?"
Hoe is het om alleen op het toneel te staan?
"Bij een ensemble, zoals in Onze Jordaan, werk je met een groot team en creëer je iets groots. Wat geweldig is! Het is gezellig met mijn collega’s en er is minder druk: je doet je rol en klaar. Heerlijk! Solo spelen geeft daarentegen volledige vrijheid. Ik kan mijn eigen teksten en liedjes bedenken en brengen, en mijn eigen verhalen vertellen. Ik kan mezelf volledig in mijn kracht zetten en het geeft vrijheid, maar wel minder gezellig. Gelukkig reis ik met een leuke technicus! Ik wissel graag grote producties af met kleine solo-shows.
Was het werk als zorgverlener zwaar?
"Soms wel, maar het gaf me vooral veel zingeving. Ik wist waarom het belangrijk was: iemand heeft hulp nodig, jij helpt. Natuurlijk kom je moeilijke situaties tegen, maar ik probeerde altijd wat humor te brengen en mensen beter achter te laten. Soms moest ik na een heftige afspraak even zitten voordat ik verder kon. Fulltime zou het te zwaar zijn, maar een paar dagen per week vond ik het heel waardevol. Het liet me ook weer de waarde van theater inzien: in een wereld vol ellende is het belangrijk dat er ook schoonheid en lichtheid is."
Wat heb je over jezelf geleerd?
"Mijn voorstelling gaat over mensen die niet goed meekomen in de maatschappij. Tijdens het maken ontdekte ik dat we allemaal zo onze angsten en valkuilen hebben. Bij sommigen blijft dat binnen de ‘norm’, bij anderen niet. Het leerde me om ook mijn eigen psyche te onderzoeken. Eigenlijk is iedereen een beetje gek."
Waar ligt de grens tussen normaal en gek?
"Die grens is flinterdun en vaag. Wie bepaalt wat gek is? Ik denk dat we met een mildere blik naar elkaar én naar onszelf moeten kijken. Zo kunnen we misschien voorkomen dat mensen te snel over het randje gaan."
Waarom moeten mensen jouw voorstelling zien?
"Het geeft een inkijkje in het leven van mensen die minder zichtbaar zijn, maar wel gewoon in jouw stad of dorp wonen. Het is een oproep tot empathie en mededogen. Daarbij kun je gieren van het lachen, is er hele toffe muziek en een mooie boodschap. Ik hoop dat je geïnspireerd en vrolijk de zaal verlaat. Het thema klinkt misschien zwaar, maar het is een lichte show met heel veel HUMOR!”
