Theatermakers, kunstenaars, nodigen ons altijd uit om hun verbeelding binnen te stappen. In theater wordt die verbeelding ook nog vormgegeven door echte mensen, je krijgt een kans om situaties te beleven of wereld te zien die ooit mogelijk zou zijn, waar je op hoopt of die juist je diepe angsten weergeeft.
In Atmen neemt Nicole Beutler ons mee naar de wereld van het jaar 2200. Waar de natuur mensen terug heeft gedrongen. In een esthetische vormgeving en gecontroleerde traagheid van dans mogen we beleven wat we het liefst niet willen. Het impact programma en ook Circulaire Grand Cafe, geïnitieerd en gehouden bij de Harmonie, dagen je juist uit om na te denken over de toekomst die je wilt. En om te ontdekken welke stappen we nu kunnen nemen om door ons verbeeldde toekomst mogelijk te maken.
Verbeelden, dat doen we de hele dag door. Zonder het zelfs door te hebben. We zien voor ons het moment dat je je geliefde na een reis terugziet, dat je na een drukke dag eindelijk op de bank mag ploffen, hoe je je verjaardag of dat van je kind zou willen vieren, hoe je vakantie eruit zal zien, hoe je ooit afstudeert, met iets nieuws begint, je woonkamer een make over geeft. Kinderen verbeelden zich continu hoe ze ooit ouder zullen zijn. Volwassenen schrikken soms van de verbeelding van hun oude dag en raken erdoor gestimuleerd om iets in hun leven om te gooien.
De laatste dagen is mijn wereldbeeld niet zo positief. Gedomineerd door het derde jaar van de oorlog op ons eigen continent; de cynische moord op de enige tegenstaander van een dictator in Rusland; verdere verrechtsing van ooit progressieve westerse landen; onwil of onvermogen van provincie Fryslân om regenboogbeleid uit te dragen en als kers op de taart serieus debat in de tweede kamer om Oekraïense vluchtelingen terug te sturen naar de “veilige plekken in Oekraïne”.
En nadat iedereen wel moe lijkt van eindeloze discussies over verandering van ons consumptief gedrag, wordt de mogelijkheid om opwarming van aarde te vertragen door wolken wit te maken als iets geweldigs en positiefs gebracht. Want dan hoeven we ons helemaal niet aan te passen! Of is dat ook werkelijk een positief nieuws, een nieuws van vooruitgang?
We weten niet wat de toekomst ons brengt. Maar we kunnen het ons wel verbeelden. Verandert er niets in ons gedrag, in de technologie, wat staat ons dan te wachten? Kunnen we dat accepteren?
Laat ik mijn naïviteit toelaten en me de wereld verbeelden zoals ik hem het liefst zou willen zien. Met de aarde waar plant= en diersoorten niet meer in rap tempo verdwijnen, waar op vele plekken extreme wereldomstandigheden voor ons milder zijn geworden, waar mensen in harmonie met elkaar en met de omgeving leven. En dan vanuit dit beeld, deze utopie bedenken wat ik nu al kan doen, wat vandaag te stemmen, wel of niet te kopen, welke gesprekken te voeren om deze imaginaire ganzenbord tot de juiste finish te belopen. Verbeelden geeft me controle.
"You may say I’m a dreamer, but I’m not the only one..." Wat een goed nummer eigenlijk.
Ira