Interview Alex Klaasen – No Ponies
Na drie voorstellingen vol gehinnik en hoefgetrappel om hem heen, besloot Alex Klaasen dat het nu maar een keertje zonder andere Ponies moest. In No ponies staat hij dus alleen op het toneel en gaat hij dapper én grappig zijn angsten te lijf.
“De andere ponies hebben mij verlaten,” grapt theatermaker Alex Klaasen (47), “nu moet ik wel alleen het podium op.” In zijn succesvolle en bejubelde programma’s Showponies I en 2 en de kerstvariant Snowponies, liet Klaasen een heerlijke mix van cabaret, show en musical zien. Moderne revues vol hilarische types, ontroerende en idiote liedjes en komische sketches. Die ingrediënten neemt hij mee naar No ponies.
“De andere ponies hebben mij verlaten,” grapt theatermaker Alex Klaasen (47), “nu moet ik wel alleen het podium op.” In zijn succesvolle en bejubelde programma’s Showponies I en 2 en de kerstvariant Snowponies, liet Klaasen een heerlijke mix van cabaret, show en musical zien. Moderne revues vol hilarische types, ontroerende en idiote liedjes en komische sketches. Die ingrediënten neemt hij mee naar No ponies.
Klaasen: “Ik heb in 2008 een solo gemaakt, Eindelijk alleen. Ik merkte dat ik het eenzaam vond: alleen in de coulissen voor aanvang van de voorstelling, geen reuring in de kleedkamer. Dus heb ik Showponies ‘uitgevonden’. Ik dacht: Dan is het elke dag heel gezellig. Dat was ook zo. Maar…ik kwam niet zo happy uit de corona-periode. En ik voelde dat ik daar een voorstelling over wilde maken en wist: dat moet ik alleen doen. Bovendien vind ik altijd leuk om het nét anders te doen dan de vorige keer. Vandaar No ponies: geen anderen, alleen ik en het gaat over mij. Ik noem het een angstrevue.”
Uitlaatklep
Een angstrevue, wat houdt dan in? Lachend: “Ik kan het een angstrevue noemen, maar misschien is het wel gewoon een midlife crisis? Ik ben nu 47 en dan komen er vragen als: Heb ik het goed gedaan tot nu toe? Wat wil ik nog? De onoverwinnelijkheid die je voelt als je jong bent, is weggeëbd. Zo voelt het een beetje. Ik word met mijn neus op de feiten gedrukt. Dus geef ik mijn angsten vorm, in gekke ideeën, dan wordt het een uitlaatklep.” In de voorstelling kom je er langzaam achter dat het over angst gaat. Alex vertelt: “Ik was als kind al bang. Bang voor doemscenario’s als een stekker die in de fik zou vliegen, bang in het donker, bang voor dieren. Ik ben in therapie gegaan om erachter te komen waar die angsten vandaan komen. Ik kan het iedereen aanraden.''
Een angstrevue, wat houdt dan in? Lachend: “Ik kan het een angstrevue noemen, maar misschien is het wel gewoon een midlife crisis? Ik ben nu 47 en dan komen er vragen als: Heb ik het goed gedaan tot nu toe? Wat wil ik nog? De onoverwinnelijkheid die je voelt als je jong bent, is weggeëbd. Zo voelt het een beetje. Ik word met mijn neus op de feiten gedrukt. Dus geef ik mijn angsten vorm, in gekke ideeën, dan wordt het een uitlaatklep.” In de voorstelling kom je er langzaam achter dat het over angst gaat. Alex vertelt: “Ik was als kind al bang. Bang voor doemscenario’s als een stekker die in de fik zou vliegen, bang in het donker, bang voor dieren. Ik ben in therapie gegaan om erachter te komen waar die angsten vandaan komen. Ik kan het iedereen aanraden.''
Fuck de angst
Nooit meer een solo, zei Klaasen altijd, maar nu is het toch zover. Wat is er veranderd? “Nu zijn er bijvoorbeeld vijf technici mee, waaronder een kleedster en de company manager. Dus ik sta niet alleen in de coulissen te wachten tot de voorstelling begint. Bovendien is het vijftien jaar geleden, ik zit in een hele andere fase van mijn leven. En die is prettig: ik begrijp mezelf beter, ik heb meer rust en ik weet wat ik wil. Dat zijn toch drie hele goede dingen? Ik zou zeggen: fuck die angsten!”
Nooit meer een solo, zei Klaasen altijd, maar nu is het toch zover. Wat is er veranderd? “Nu zijn er bijvoorbeeld vijf technici mee, waaronder een kleedster en de company manager. Dus ik sta niet alleen in de coulissen te wachten tot de voorstelling begint. Bovendien is het vijftien jaar geleden, ik zit in een hele andere fase van mijn leven. En die is prettig: ik begrijp mezelf beter, ik heb meer rust en ik weet wat ik wil. Dat zijn toch drie hele goede dingen? Ik zou zeggen: fuck die angsten!”
