Krijst der safolle foar werom!? | Interview met schrijfster Ali Zijlstra
'Ach je krijgt er zoveel voor terug', hoor je ouders vaak zeggen als het over kinderen gaat. Maar wat dan? Zijn kinderen wel zaligmakend? Op welke manieren keert ouderschap je leven binnenstebuiten? En: is het kinderen willen krijgen altijd ingegeven door een biologische klok die tikt, of soms ook een maatschappelijke verwachting? Pier21 brengt dit jaar een bijzondere voorstelling over het wensen, verwensen, krijgen of nooit krijgen van kinderen. Je krijgt er zoveel voor terug gaat in De Harmonie in première op vrijdag 11 oktober.
De voorstellingen van Pier21 raken altijd. Ze gaan over belangrijke thema's, die spelen in Fryslân maar ook juist in de rest van de wereld. Ze prikkelen en brengen dezelfde avond en dagen erna altijd gesprekken op gang. Dat zal met dit verhaal zeker net zo zijn. Schrijfster Ali Zijlstra vond het een cadeau: een tijdlang diepgravend onderzoek doen naar al die grote vragen over vader of moeder worden. Van een taxichauffeur tot aan medepassagiers op de veerboot naar Terschelling, van spijtmoeders tot wensvaders: ze sprak tientallen mensen uit Fryslân over het al dan niet krijgen van kinderen. Maar waarom juist dit thema?
Verwachting en de realiteit
"Het begon heel simpel bij mijzelf. Ik heb geen kinderen. En rond mijn dertigste werd dat een ding. Zou ik kinderen willen? Ik had biologisch nog niet een signaal, maar ik was er mijn hele leven bijna van uitgegaan dat die wens er vanzelf zou komen en dat ik moeder zou worden. Totdat ik me in het onderwerp verdiepte en er vragen over stelde. Is het wel zo vanzelfsprekend? Waarom raden mensen met kinderen het me zeker aan, maar zijn er tegelijkertijd ook verhalen over spijtmoeders waar een enorm taboe op rust? En waarom vinden we het logischer dat een vader spijt heeft dan een moeder? Hoe ervaren homoseksuele koppels het dat 'gewoon kinderen krijgen' voor hen zo onbereikbaar is? Er worden talloze vragen niet besproken in onze maatschappij, terwijl ik zoveel leerde in die gesprekken."
"Het begon heel simpel bij mijzelf. Ik heb geen kinderen. En rond mijn dertigste werd dat een ding. Zou ik kinderen willen? Ik had biologisch nog niet een signaal, maar ik was er mijn hele leven bijna van uitgegaan dat die wens er vanzelf zou komen en dat ik moeder zou worden. Totdat ik me in het onderwerp verdiepte en er vragen over stelde. Is het wel zo vanzelfsprekend? Waarom raden mensen met kinderen het me zeker aan, maar zijn er tegelijkertijd ook verhalen over spijtmoeders waar een enorm taboe op rust? En waarom vinden we het logischer dat een vader spijt heeft dan een moeder? Hoe ervaren homoseksuele koppels het dat 'gewoon kinderen krijgen' voor hen zo onbereikbaar is? Er worden talloze vragen niet besproken in onze maatschappij, terwijl ik zoveel leerde in die gesprekken."
De voorstelling
Ali verwerkte alle verhalen, inzichten en emoties in een voorstelling over een broer en zus. Zij heeft spijt van het moederschap, hij heeft als homoman verdriet van het feit dat hij niet vanzelfsprekend vader kan worden met zijn partner. Als bezoeker zien we hen beiden in gesprek. "Wat ik bijzonder vind is dat ze zoveel vertellen over wat ik heb gehoord in de interviews, maar in de voorstelling toch ook weer een nieuw verhaal zijn. Een familie met een eigen dynamiek, humor en herkenbare emoties. Het is mooi om dat op papier te zien ontstaan en straks door Pier21 op het podium geboren zien worden."
Ali verwerkte alle verhalen, inzichten en emoties in een voorstelling over een broer en zus. Zij heeft spijt van het moederschap, hij heeft als homoman verdriet van het feit dat hij niet vanzelfsprekend vader kan worden met zijn partner. Als bezoeker zien we hen beiden in gesprek. "Wat ik bijzonder vind is dat ze zoveel vertellen over wat ik heb gehoord in de interviews, maar in de voorstelling toch ook weer een nieuw verhaal zijn. Een familie met een eigen dynamiek, humor en herkenbare emoties. Het is mooi om dat op papier te zien ontstaan en straks door Pier21 op het podium geboren zien worden."
De weelde en de worsteling
De voorstelling zal zeker ook gaan over hoe tegenstrijdig gevoelens kunnen zijn. "Het is niet zwart-wit. Spijtouders zijn óók positief geraakt door hun kinderen. En blije ouders zijn soms ook wanhopig. Dat heb ik echt geleerd. En de rol van moeders daarin vind ik sowieso opvallend vanuit alle gesprekken. Ze geven nog altijd vaker een deel van hun werk op en er is een diepe overtuiging dat de moeder de eerste opvoeder is. Ik zou het mooi vinden als we over al die belangrijke dingen blijven praten. Mensen beleven een prachtige voorstelling én een verdieping met elkaar."
De voorstelling zal zeker ook gaan over hoe tegenstrijdig gevoelens kunnen zijn. "Het is niet zwart-wit. Spijtouders zijn óók positief geraakt door hun kinderen. En blije ouders zijn soms ook wanhopig. Dat heb ik echt geleerd. En de rol van moeders daarin vind ik sowieso opvallend vanuit alle gesprekken. Ze geven nog altijd vaker een deel van hun werk op en er is een diepe overtuiging dat de moeder de eerste opvoeder is. Ik zou het mooi vinden als we over al die belangrijke dingen blijven praten. Mensen beleven een prachtige voorstelling én een verdieping met elkaar."
