Maria Kraakman over haar rol in Prima Facie
Maria Kraakman won de Theo d'Or (de belangrijkste toneelprijs) voor haar rol in Prima Facie, een toneelstuk over rechtspraak rondom seksueel misbruik. Eline Arbo, artistiek leider van ITA, regisseert het stuk dat op 20 februari in De Harmonie te zien is.
Maria: "Toen ik de West End-versie van Prima Facie zag, gespeeld door Jodie Comer, kreeg ik direct zin om buiten de lijnen te gaan kleuren in mijn eigen versie van de rol. En ik wist meteen dat Eline Arbo dat ook wilde, we kunnen elkaar goed vinden qua smaak."
"Het was voor ons belangrijk om niet alleen maar te leunen op de goede tekst die we hadden. We wilden de voorstelling ook gevaarlijker, persoonlijker en edgier maken. Door er met slechte smaak, flink overdrijven en grove streken ook gewoon een echte show van te maken."
Tessa (Maria's personage) heeft in de eerste helft van het stuk alle controle in handen. Het is helemaal haar one woman show: welkom in mijn leven, het is fantastisch hier. "Eline heeft het zo geregisseerd dat ik daar ook als acteur echt alle controle heb: ik bepaal wat er gebeurt met het licht en geluid. Het is fijn om met Eline te werken omdat zij echt vol inzet op spelplezier. Dat vind ik heel leuk om te doen, om iedere avond helemaal die avond te laten zijn, en niet gewoon te vertrouwen op je afspraken."
Grip verliezen
"Het fijne van deze voorstelling is dat ik dicht op het publiek kan spelen, zeker in kleinere zalen. Ik kan gewoon bij wijze van spreken naar mijn moeder zwaaien als het publiek binnenkomt, net als bij het schooltoneel vroeger. Dat doe ik ook gewoon, ik vind dat heerlijk, en het past goed bij deze rol."
"Er zijn heel veel mensen uit de juridische wereld naar de voorstelling komen kijken. Eigenlijk had ik verwacht dat ze zouden gaan zeggen dat het verhaal niet van toepassing is op ons rechtssysteem en daarmee niet relevant.
Maar ik heb gemerkt dat het belang van de boodschap van deze voorstelling sterker is dan die mogelijke kritiek. Ik heb aangeslagen advocaten gesproken die met elkaar in gesprek waren, of een rechter die huilend naar me toekwam. Ik heb zelfs een advocaat gesproken voor wie deze voorstelling het laatste zetje gaf om te stoppen. Toen dacht ik eigenlijk: maar dat moet je juist níet doen, je moet het systeem van binnenuit veranderen."
Gedeelde ervaring
"De cijfers van de aantallen slachtoffers kende ik natuurlijk, zoals iedereen. Maar dit stuk spelen heeft voor mij het probleem heel concreet gemaakt, omdat ik de mensen over wie dit gaat avond na avond in de zaal heb. Ik heb met veel vrouwen gesproken die vertelden over hun kleindochter, of zichzelf, of hun zus, die ook hebben meegemaakt wat er in dit stuk gebeurt. Die ook tegen die juridische muur zijn aangelopen. Vrouwen tegen wie er werd gezegd: begin er maar niet aan wat het gaat je toch niet lukken. Ik vind het bijzonder dat het ons schijnbaar is gelukt om iets te maken waar mensen zich in kunnen herkennen."
