The Almighty Sometimes

Regisseur Daria Bukvić is terug met dit bekroonde toneelstuk van Kendall Feaver over een briljant tienermeisje met psychische problemen. Een meeslepend verhaal, dat je meeneemt in alle twijfels en dilemma’s rondom volwassen worden met een ‘rugzakje’ en de vraag ‘wel of geen pillen?’. Want welk deel is eigenlijk echt van jezelf en welk deel veroorzaken je medicijnen? Wij spraken Daria over haar nieuwe werk.
 
Auteur: Sam Simons
Waarom wilde je een voorstelling maken van The Almighty Sometimes?
"Toen ik het stuk voor het eerst las, was ik echt omvergeblazen door de kracht van de tekst. Er zijn niet zo heel veel toneelstukken waarin mentale gezondheid zo expliciet wordt behandeld. The Almighty Sometimes gaat er over hoe moeilijk het is om te houden van iemand met psychische problemen. Aan de ene kant wil je voor iemand zorgen, maar aan de andere kant moet je iemand ook genoeg ruimte geven om z’n eigen keuzes te maken. Ik denk dat veel mensen zich daarin zullen herkennen. En tegelijkertijd is dit ook gewoon een stuk over een puber die volwassen wordt, met ook alle grappige momenten die daarbij horen. Alleen is het bij Anna veel complexer dan bij de gemiddelde jongere."
Wat kunnen we van de voorstelling verwachten?
"In aanloop naar het maken van de voorstelling sprak ik af met schrijfster Kendall Feaver. Zij is erg gewend aan de wat keurigere stijl van het Britse theater. Toen ik haar onze poster liet zien, zei ze: “this is gonna be different”. Ik wil echt grootse theatrale middelen inzetten om de episoden van Anna te verbeelden. Die momenten moeten ook een theatrale ode worden aan neurodiversiteit. Daarnaast ben ik ook heel erg blij met de cast. Selin Akkulak speelt al langere tijd bij Oostpool, en voor haar was het nu echt tijd om een hoofdrol te gaan spelen. Dat Renée Soutendijk mee wilde spelen vind ik echt humbling. Ik vind het heel leuk dat de cast uit verschillende generaties bestaat."
Waarom is het belangrijk dat dit verhaal wordt verteld?
"Als je ziet dat de helft van de Nederlandse tienermeisjes te maken heeft met psychische uitdagingen, dan gaat er iets flink mis. Wat ik met dit stuk in ieder geval hoop te bereiken is dat we het thema mentale gezondheid bespreekbaarder maken. Theater is daar een fantastische plek voor. Daarnaast is kunst over mentale problematiek altijd gedomineerd geweest door het beeld van de gekke, maar geniale man. In dit toneelstuk zitten drie volwaardige en rijke vrouwelijke personages. Dat heb ik nog niet vaak gezien in een stuk, en dat is dus wat je krijgt als een jonge vrouw zo steengoed toneel kan schrijven. Ik vind het heel verfrissend dat dit stuk gaat over een geniale jonge vrouw die psychisch uitgedaagd is. Ik wil de jonge meiden in de zaal laten zien dat de donkere kant ook bij hen kan en mag bestaan."
Je bent er zelf ook een periode uit geweest met een burn-out, heeft dat je ook geïnspireerd om dit thema aan te gaan?
"Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik soms met mijn eigen mentale gezondheid worstel. Eigenlijk zoek ik in mijn kunstenaarschap al mijn hele leven naar een gezonde balans tussen mijn eigen ‘gekte en genialiteit’. Ik heb niet dezelfde problemen als Anna, maar ik herken van Anna wel de relatie tussen pijn en creativiteit.
Ik ben opgegroeid in een cultuur waarin praten over psychische gezondheid echt taboe is. Alle zwaarte van het leven moet je gewoon zelf verdragen. Mijn wens om kunst te maken over mentale diversiteit is ook een manier om dat culturele taboe van me af te werpen. Dat is waar mijn kunstenaarschap volgens mij over gaat: het doorbreken van de schaamte die ik van jongs af aan heb gevoeld. Of het nu gaat over mijn mentale gezondheid of over mijn vrouwelijke seksualiteit, met mijn kunst kan ik die schaamte van me afwerpen. Met iedere voorstelling die ik maak, bevrijd ik me van één van de ketenen die me zijn opgelegd. De ruimte die ik als kind niet kreeg om over een bepaald onderwerp te praten, neem ik nu twee uur lang op het podium, en dan willen er ook nog 800 mensen per avond naar komen kijken!"

Zoeken