Column Isabelle Kafando
kkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkkk
"In Leeuwarden krijg je na je show een écht streekpakket. Een mand vol lokale traktaties waardoor je auto lager hangt tijdens de terugreis. Het kroonjuweel van elke Friese voedselmand: suikerbrood.
Voor wie dit niet kent: zo'n voedselmand houdt het midden tussen een kerstpakket van een middelgroot kantoor met een goed jaar en het boodschappenkarretje van iemand die net heeft gehoord dat de apocalyps eraan komt.
Tijdens mijn laatste show hadden we een nieuwe techstagiaire, Kim. Achttien jaar, droeg altijd hetzelfde zwarte shirt, pet met 'LEGEND' erop, sprak in drie woorden plus veertien soorten schouderophalen en had ogen die zeiden: 'Ik kan dit theater hacken met alleen een paperclip.'
Ze droeg haar zwarte outfit alsof een uitvaartondernemer en een death metal-band samen een kledinglijn waren gestart.
Maar het opmerkelijkste? Ze at alleen instant noodles omdat ze NIETS anders lustte. Ik heb haar ooit een appel zien weigeren alsof ik haar een dode muis aanbood. Ze at die noodles niet eens normaal. Gewoon droog, recht uit het pak. Als een eekhoorn met burn-out.
Na mijn show in Leeuwarden stond dat begeerde streekpakket in mijn kleedkamer. Toen ik het suikerbrood zag, reageerden mijn speekselklieren onfatsoenlijk. Toen deed ik iets doms. "Kim, wil jij misschien een stukje suikerbrood?"
Dit was een retorische vraag.
Zoals wanneer je aan een baby vraagt of ze belasting wil betalen.
Kim at geen normale dingen.
Maar het universum heeft humor en zonder een spier te vertrekken pakte Kim het HELE suikerbrood en zei: "Oké, ik neem dit stukje." De lucht stond stil. Mijn mond viel open. "Je zei 'een stukje'. Dit is technisch gezien één stuk," zei ze.
Touché, Kim.
Na de voorstelling zag ik haar in een hoekje zitten, het hele suikerbrood wegwerkend. "DIT. IS. FANTASTISCH!" riep ze, met zoveel emotie dat een technicus bijna een lamp liet vallen. Er bleef niets voor mij over. Alles opgegeten door de techstagiaire met 'LEGEND' op haar pet. Een legende, inderdaad.
Wat leerde ik hiervan?
Bied nooit iets aan wat je zelf wilt hebben, tenzij je bereid bent het kwijt te raken.
Mensen kunnen je altijd verrassen, vooral als er suiker bij komt kijken.
Degene die alleen noodles eet, is vaak één Fries suikerbrood verwijderd van een culinaire openbaring.
Dus Leeuwarden, ik kom terug met 'Rof Daaimund' en kijk uit naar jullie warme publiek én streekpakket. Maar dit keer kom ik voorbereid."
