Doorgaans probeer ik bij het schrijven elke vorm van zoetsappigheid te vermijden, maar vandaag is daar vrees geen ontkomen aan. De eerste voet die ik ooit zette op een toneel,
was namelijk in De Harmonie. Als achtjarig meisje mocht ik meespelen in een musical: The Sound of Music. Omdat ik in Friesland woonde, werd ik in de kindercast van 'Groep Noord'
geplaatst. Mij werd de rol van Gretl toebedeeld, de jongste telg van de familie Von Trapp. Onze première vond plaats in, je raadt het, de grote zaal van De Harmonie.

 

Die premièreavond zou zomaar eens mijn gelukkigste jeugdherinnering kunnen zijn. Op de foto's van straal ik van oor tot oor. Ik had de liefde van mijn leven gevonden: het theater. Met het risico te klinken als een wandelend (en zweverig!) cliché; soms durf ik te geloven dat het theater die avond mij koos, en niet andersom. Maar nu ik pardoes tegen die grote liefde was aangebotst, was ik niet van plan ooit nog los te laten. Goddank heb ik dat ook niet gedaan; ik mag dit vak al een paar jaar mijn beroep noemen.

Toen ik acht was, vond ik in de huid kruipen van iemand anders allesverzengend heerlijk. Ik was niet bezig met het waarom; dat was gewoon zo. Dat is nog steeds 'gewoon zo', maar als ik nu, achteraf, één woord zou mogen plakken op het waarom, dan zou het 'overgave' zijn. Spelen is je overgeven aan de huid van iemand anders, een huid die paradoxaal genoeg kan zitten als gegoten. Je geeft je over aan het moment, aan je impulsen; aan speelsheid, lichtvoetigheid, of duisternis. En precies daarom voel ik me zo thuis op het podium; door anderen te spelen, kan ik mezelf zijn. Sommige mensen mediteren om hun duisternis de baas te worden, en ik treed op! (En zie hier! Mijn 'visie als artiest'!)

 

Eenentwintig jaar na The Sound of Music, stond ik vorig jaar opnieuw 'voor het eerst' in De Harmonie: deze keer met mijn debuutvoorstelling Wildbloei. Wildbloei is een ode aan de
hysterische vrouw. Ik voer meerdere hysterische vrouwen ten tonele, om uiteindelijk uit te komen bij mezelf. Het thema hysterie past mij als een handschoen; ik hou ervan om grootse,
theatrale personages te spelen, om me over te geven aan iets dat bigger than life is. Vorig jaar speelde ik Wildbloei in een uitverkochte bovenzaal van De Harmonie, dit jaar in een uitverkochte Middenzaal: de cirkel is bijna rond. Nu nog de grote zaal uitverkopen…