Soundos: "Echte diversiteit is nog ver te zoeken"

Soundos El Ahmadi bekijkt het leven graag met humor. Met een "grote bek", aldus Soundos en een "krachtige persoonlijkheid", aldus NRC verovert ze de theaters in Nederland en België. Helaas valt er niet altijd wat te lachen. In een maatschappij vol vooroordelen en wit als norm voor kwaliteit kan het lastig zijn een plek te vinden in het cabaretlandschap. Inmiddels tourt ze met haar zesde programma 'Witte Ruis'.

 

Als comedian hoeft het voor Soundos niet anderhalf uur lang lachen te zijn. Liever nog wil ze ongemak creëren bij haar publiek. Niet om te shockeren, maar wel om haar materiaal binnen te laten komen. "Ik vind het leuk om met verschillende emoties te spelen, omdat er daarmee diepere lagen in de show ontstaan. Daarbij is af en toe wat ongemak wel goed voor de mens. Het maakt je empathischer zodra je het omarmt en houdt ons scherp".

Die scherpte is ook terug te vinden in haar nieuwe programma Witte Ruis. "De show gaat over dat mij altijd wordt verteld, door mensen die niet op mij lijken, hoe ik mij moet gedragen. Wanneer ik wel en wanneer ik niet mag praten. Een soort: wees jezelf, maar wel binnen de kaders waar wij ons prettig bij voelen". Het impresariaat van Soundos heeft al vaak genoeg te horen gekregen dat ze niet geboekt kon worden, geeft ze aan, omdat ze niet bekend genoeg zou zijn of omdat ze al genoeg vrouwen en allochtonen in het programma hadden. "Er is dus altijd ruis om mij heen. We hebben het over allesbehalve mijn talent".

Je als vrouw van kleur in een door witte mannen gedomineerde cabaretwereld begeven is namelijk een pittige taak, "omdat wit vaak gelijkstaat aan kwaliteit", legt Soundos uit. "Die groep is het meeste zichtbaar bij impresariaten en ook bij cabaretprijzen komt dit terug: witte juryleden die witte mensen nomineren. "Er is wel ontwikkeling hierin, maar echte diversiteit is nog wel ver te zoeken. "Mensen leveren geen strijd als ze aan de winnende kant staan". Het gevolg is dat het voor veel mensen van kleur lastig is hun carrière van de grond te krijgen.

Met haar vorige en tevens vijfde programma stond Soundos in sommige theaters geprogrammeerd op de zolder, wat vaak helemaal geen officiële theaterzaal was, terwijl haar mannelijke collega's die minder lang in het vak zaten gelijk in de grote zaal mochten spelen. "Zij denken dan dat dat komt doordat ze beter zijn, maar dat is een misvatting. Het komt omdat ze meer kansen krijgen. Je wordt beter als je honderd keer kan spelen". Gelukkig wordt Soundos' stem nu wel gehoord en heeft ze geleerd dat zij zelf bepaalt of ze er mag zijn. Recensenten willen nog weleens over haar schrijven dat ze het fijn vinden als ze kwetsbaar is. "Eigenlijk zeggen ze dan dat ik zachter en vrouwelijker moet zijn, maar schreeuwen is ook vrouwelijk". Met dat gegeven speelt Soundos in Witte Ruis. Op haar eigen, originele manier.